OBLIVION

“bazen kim olduğunu değil, kim olmak zorunda kaldığını unutursun. zühul böyle başlar. hayatın kalabalığı ve yoruculuğu arasında, artık kim olduğumuzu, hangi maskelere bürünmemiz gerektiğini ayırt edemez hale geliyoruz. yalnız kalmak gün geçtikçe daha kolay bir hal alıyor; insanlar uzaklaşıyor, sessizlik alışkanlığa dönüşüyor. yalnız hissetmek girmek istemediğimiz, içi karanlık bir odanın kapısını aralamak gibi. o odada sadece kendin varsın. ve belki de en çok orada, kendine yabancı oluyorsun.”